Η λίμνη του Παραδείσου

Αυτή είναι η ιστορία ενός μικρού, πολύ μικρού για την ακρίβεια, κόκκου άμμου, ο οποίος γεννήθηκε πριν πολλά χρόνια ύστερα από μια τεράστια ηφαιστειακή έκρηξη. Το προγονικό βουνό βρισκόταν στα σύνορα μεταξύ Κίνας και Βόρειας Κορέας κι ήταν ένα βουνό, που δεν επιθυμούσε να καταπατείται αλλά ήθελε να κολυμπιέται. Ήθελε δηλαδή να είναι νερό αντί για πετρώματα, υγρό, ποτιστικό, δροσιστικό για τους ταξιδιώτες κι ελπιδοφόρο για τους ποιητές. Τα διπλανά βουνά άκουγαν τα κλαψουρίσματά του τα βράδια και το κορόιδευαν "δεν μπορείς να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι" του έλεγαν. Σύντομα τα νέα ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο και το βουνό που ήθελε να γίνει νερό, το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει ο περίγελος μεταξύ των όμοιων του. Πουλιά του έφερναν τα μηνύματα από τα άλλα βουνά. Ψεύτικες υποσχέσεις ότι τάχα βρέθηκε μια καινούργια συνταγή, που άμα την πιει θα λιώσει και θα γίνει θάλασσα κι ωκεανός μαζί. Περίμενε υπομονετικά. Άλλοι πάλι, οι πιο σοφοί, έλεγαν στο βουνό να μην περιμένει άδικα, η φύση του καθενός δεν αλλάζει κι η μοίρα είναι προγεγραμμένη. Μα ποιος ορίζει την φύση του καθενός; Τι κι αν το πουλί πετάει και φέρνει μηνύματα; Το βουνό είχε δει καρδιές ανθρώπων να πετάνε πιο ψηλά από τα πουλιά και να φτάνουν μέχρι την κορυφή του για ν 'αγναντέψουν την ελευθερία. Μετά από καιρό το είχε καταλάβει πια για τα καλά. Μπορούσε να γίνει νερό αλλά δεν ήξερε πως. Δεν άργησε να το μάθει. Κάποτε έφθασε στις ράχες του ένα μικρό πουλί από το χωριό Νονγκάνγκ, που λένε ότι φέρνει τύχη σε όποιον το απαντήσει. Τουλάχιστον οι χωρικοί του Νονγκάνγκ θα το μάθαιναν καλά αυτό μετά από χρόνια, φτιάχνοντας ένα τεράστιο Εθνικό Πάρκο, που θα φιλοξενούσε αυτά κι άλλα πολλά πτηνά, φέρνοντας τους εκατομμύρια τουρίστες μαζί και τα λεφτά τους στο χωριό τους. Το μικρό πουλί έφερνε είδηση στο βουνό. Τα άλλα βουνά μην μπορώντας άλλο να πηγαίνουν με τα νερά του βουνού, που ήθελε να γίνει νερό είχαν αποφασίσανε πως αν δεν αλλάξει συμπεριφορά θα το απέκλειαν από την κατηγορία τους. Δεν θα μπορούσε να λέγεται πια βουνό. Θα διαγραφόταν από τις λίστες των βουνών, τους χάρτες και τα βιβλία της γεωγραφίας. Αυτό ήταν. Το προγονικό βουνό ένιωσε τα θεμέλια του να τρέμουν από την αδικία. Όλο το σώμα του φωτιά, έβραζε από θυμό. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί που αποφάσιζαν για το ποιος είναι, τι μπορεί να κάνει και μέχρι που μπορεί να φτάσει. Ήταν περήφανος που ήταν βουνό. Είχε δείξει τον κόσμο σε τόσους ανθρώπους από τα πιο ψηλά του. Στις πλαγιές του κατοικούσαν ζώα, που έβρισκαν ζεστασιά και θαλπωρή τον χειμώνα και σκιά και δροσιά το καλοκαίρι κάτω από τα δέντρα του. Είχε προσφέρει τα ίδια αν όχι και πιο πολλά κι είχε μάθει ν' αγαπάει ότι περαστικό μοιράζονταν τον αέρα μαζί του. Τώρα; Ερχόντουσαν αυτοί να του πουν ότι δεν είναι αρκετός, απλά και μόνο επειδή δεν ήθελε να γδέρνει με τις πέτρες τους τα πόδια που τον πατούσαν; Επειδή η καρδιά του είχε πλημμυρίσει ευωδιές κι αισθήματα κι ένιωθε τα δάκρυά του να ενώνονται με αυτά των ανθρώπων; Επειδή ήθελε να γνωρίσει τα ψάρια, που ποτέ δεν είχε δει στην ζωή του και να τους δώσει σπίτι στην τρεχούμενη αγκαλιά του; Γέμισε οργή και για πρώτη φορά στην ζωή του δεν λογάριασε τίποτα και κανέναν πέρα από αυτό, που έκαιγε τα σωθικά του. Ένα ουρλιαχτό κι ύστερα ξεχύθηκε καυτή λάβα. Τα ζώα όλα άρχισαν να κρύβονται μέσα σε σπηλιές και λαγούμια ενώ κάποια δέντρα θυσιάστηκαν για το βουνό, που πολύ αγαπούσαν. Γνώριζαν πως μετά την τεράστια αυτή έκρηξη, το βουνό θα αποκτούσε ότι πάντα επιθυμούσε. Όλα τα υπόγεια νερά ανέβηκαν στην κορυφή, το χιόνι που έλιωνε κάθε άνοιξη επίσης κι οι ουρανοί άνοιξαν και γέμισαν μετά από λίγο την καλδέρα του βουνού Πέκτου, που τώρα πια είχε κι όνομα και μια λίμνη στην αγκαλιά του. Ότι επιθυμούσε μια ζωή το έκρυβε μέσα στα δικά του σπλάχνα. Ότι ονειρευόταν να γίνει, ήταν ήδη. Ζήτησε συγνώμη από τα καμένα δέντρα, έβγαλε από τις κρυψώνες τους τα τρομοκρατημένα ζώα και για τα επόμενα χρόνια φρόντισε να έχει ζεστή την καρδιά του και την λίμνη του για να μπαινοβγαίνουν οι επισκέπτες όποτε τους έκανε κέφι. Όσο για τους δύσκολους χειμώνες, η λίμνη μόνο φαινομενικά πάγωνε. Στα ενδότερα κρατούσε την ευγνωμοσύνη για όσα είχε αποκτήσει και πάλι με την άνοιξη κυλούσε στην ζωή με λαχτάρα. Σ' αυτή την ξακουστή λίμνη και σ' αυτό το περήφανο βουνό βρέθηκε να γεννηθεί ο μικρός κόκκος της ιστορίας μας. Μόλις 0,06 χιλιοστά μα έμελλε να ταράξει τα νερά του κόσμου της Ανατολής για δεύτερη φορά λίγα χρόνια αργότερα. Σαν θρύμμα από κάποιο πέτρωμα τον σύστησε η μητέρα του την πρώτη ημέρα στο σχολείο. Πράγματι ήταν ένα θρύμμα, αλλοιωμένο και με καμία πιθανότητα αύξησης του όγκου του. Αυτό δεν τον εμπόδισε ποτέ να είναι σε όλα από τους πρώτους. Στα μαθήματα, στα αθλήματα, στις παρέες ακόμα και στην χορωδία του σχολείου του έδειχνε τέτοια επιμονή, που οι δάσκαλοί του δεν μπορούσαν να μην την επιβραβεύουν. Παρόλα αυτά κάτι του έλειπε. Ήξερε τον κόσμο που ζούσε για θαυμαστό αλλά σαν από διαίσθηση πίστευε ότι πέρα από τον βράχο του, πέρα από την όχθη, πέρα από την λίμνη, πέρα κι από το ίδιο το βουνό υπήρχε ένας άλλος κόσμος, που τον περίμενε να τον εξερευνήσει. Έτσι μεγάλωνε όπως μεγαλώνουν όλοι οι μεγάλοι εξερευνητές, κάνοντας άπειρες ερωτήσεις. Γιατί το ένα, γιατί το άλλο, όλο γιατί. "Γιατί τα σύννεφα κινούνται ενώ το βουνό μας όχι;" ρωτούσε την μαμά του. "Γιατί τον χειμώνα παγώνει η λίμνη κι όχι εμείς;" ρωτούσε τον μπαμπά του. "Γιατί η λίμνη είναι στρογγυλή;" ρώτησε και μια φορά έναν συμμαθητή του. "Πως θα ήθελες να ήταν, τετράγωνη;" του αποκρίθηκε εκείνος γελώντας και δαγκώνοντας με μανία το κολατσιό του. "Η λίμνη είναι στρογγυλή, γιατί δεν είναι ποτάμι να ρέει και να περνάει ανάμεσα από βουνά και πεδιάδες μέχρι να καταλήξει στην θάλασσα και στον ωκεανό" του φώναξε ένα πουλί, που έτυχε να περνάει εκείνη την ώρα από εκεί. "Τι είναι θάλασσα;" ρώτησε ο κόκκος. "Δεν ξέρεις τι είναι θάλασσα; Που ζεις;" του είπε γελώντας. "Εδώ" απάντησε ο κόκκος και τον κοίταξε απορημένος. "Δεν εννοώ ποιο είναι το μέρος κατοικίας σου, εννοώ σε ποιον κόσμο ζεις, που νομίζεις ότι όλη κι όλη η ζωή κρύβεται σ΄αυτό εδώ το βουνό, που σαν αυτό υπάρχουν χιλιάδες, όπως υπάρχουν και χιλιάδες θάλασσες, που γίνονται ωκεανοί κι είναι σαν μεγάλες λίμνες μόνο που δεν είναι στρογγυλές, γιατί είναι απέραντες και δεν έχουν ούτε τέλος ούτε αρχή, άντε γεια τώρα" του φώναξε και πέταξε σφυρίζοντας ανέμελα ενώ είχε αρπάξει μια μπουκιά από το κολατσιό του άλλου παιδιού. Ο κόκκος τα έχασε. Ήξερε ότι υπήρχε κάτι άλλο εκεί έξω αλλά δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο συναρπαστικό. Άρχισε να πλάθει με την φαντασία του διάφορες εικόνες για την θάλασσα και τον ωκεανό. Έβαζε χρώματα και κολυμπούσε μέσα τους μαζί τους. Για τα επόμενα χρόνια έγινε σκοπός της ζωής του να ταξιδέψει σε όλα τα ποτάμια, τις θάλασσες και τους ωκεανούς που υπήρχαν. Να γευτεί, να μυρίσει, ν' ακούσει όλα τα διαφορετικά του κόσμου, θαλάσσιου και μη και στο τέλος να βρει την πιο όμορφη θάλασσα, τον πιο όμορφο ωκεανό και να μείνει για πάντα εκεί. Είναι όμως στην μοίρα των πλασμάτων να προβάλλουν πρώτα το δεν και μετά το όνειρο. Άκουσε χλευασμούς, δέχτηκε επιθέσεις και κάθε φορά που έφτιαχνε ένα ενδεχόμενο όχημα που θα τον μετέφερε στα πέρατα των θαλασσών εκείνο κατέληγε είτε λόγω δολιοφθοράς είτε λόγω δικού του λάθους να εκρήγνυται και να σκάει στον αέρα σαν μια χούφτα ροδοπέταλα. Το χειρότερο ήταν οι συναισθηματικοί εκβιασμοί από τους γονείς και τους παππούδες του. Ήταν προορισμένος να απλωθεί στην αριστερή όχθη της λίμνης μέχρι να διαβρωθεί εντελώς και να πεθάνει. Ποιος ήταν που νόμιζε μια σταλιά κόκκος ότι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο; Είχε μεγαλώσει αρκετά, είχε τελειώσει το σχολείο και δούλευε στην μεταφορά των κόκκων στον διπλανό βράχο. Αν κι αδύνατος, είχε δύναμη για δέκα κόκκους κι έβγαζε την δουλειά. Μόλις σχολούσε, πήγαινε στο εργαστήριό του και ξεκινούσε τα πειράματα μέχρι να τον διαψεύσουν και πάλι από την αρχή. Αυτή ήταν η ζωή του. Δεν το έβαζε κάτω για πολύ καιρό. Σιγά σιγά όμως άρχισε να ξεχνιέται. Έκανε παρέες, άρχισε να βγαίνει, δούλευε υπερωρίες για να καλύψει τις αυξανόμενες υποχρεώσεις. Πήγαινε στο εργαστήρι του όλο και πιο σπάνια μέχρι που κάποια στιγμή ο χώρος, που άλλοτε ήταν κέντρο δοκιμών, γέμισε αράχνες και σκόνη. Πέρασε ένα μακρύ διάστημα, που δεν του έλειπε το όνειρό του. Ήταν καλά. Ήταν ικανοποιημένος. Για κόκκος μόλις 0,06 χιλιοστά τα είχε καταφέρει περίφημα. Ένα βράδυ, γυρνούσε από μια συνάθροιση παλιών συμμαθητών, όταν θέλησε να πιει λίγο νερό από την λίμνη για να συνέλθει, είχε πιει πολλά ποτά νωρίτερα κατά την έξοδό του. κατηφόρισε τον βράχο και πλησίασε το νερό. Έσκυψε να πιει και τότε αντίκρυσε τον καχεκτικό εαυτό του, που έσκυβε να πιει νερό με φόντο τον ξάστερο ουρανό. Αυτός δεν ήταν ο ουρανός που ΄χε γεμίσει με νερό αυτή την λίμνη; Η λίμνη αυτή πριν δεν ήταν ένα ξερό βουνό; Θυμήθηκε τις ιστορίες της γιαγιάς του για το βουνό Πέκτου. Τώρα πια ήταν κι αυτός ένας ξερός και μόνος κόκκος. Ξερός και μόνος γιατί δεν είχε πια το όνειρο. Όμως όσα αμέτρητα είναι τα αστέρια έτσι αμέτρητα είναι και τα όνειρα και τόσο αμέτρητοι είναι οι τρόποι για να τα κάνεις πράξη. Ένα φύλλο ήρθε και στάθηκε δίπλα του και τώρα πια είχε δυο επιλογές. Ή να σκύψει το κεφάλι και να πιει νερό από την λίμνη ή να πηδήξει πάνω στο φύλλο και να γευτεί το νερό από μια θάλασσα ή από έναν ωκεανό. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί για πολύ. Έδωσε έναν σάλτο και βρέθηκε πάνω στο φύλλο. Φύσηξε ένα αεράκι κι ο κόκκος άρχισε να ταξιδεύει. Βλέποντας τον το βουνό τότε ν' απομακρύνεται έστρεψε το βλέμμα το ψηλά στον ουρανό. Κοίταξε τ' αμέτρητα αστέρια κι ευχαρίστησε τον Θεό εκ μέρους των τολμηρών, των ταξιδευτών και των ονειροπόλων. Κάπου αλλού, σε κάποιον άλλο πλανήτη, σε κάποιο άλλο γαλαξία, κάποιος άλλος θα ξεκινούσε το ταξίδι του το αμέσως επόμενο λεπτό. Info tip: Το βουνό Πέκτου κι η λίμνη υπάρχουν στην πραγματικότητα. Η λίμνη λέγεται λίμνη του Παραδείσου. Πιο συγκεκριμένα η λίμνη του Παραδείσου (Κορεατικά: 천지, Ch'ŏnji ή Cheonji· Κινεζικά: 天池, Tiānchí· Μαντσού: Tamun omo ή Tamun juce) είναι ηφαιστειακή λίμνη στα σύνορα μεταξύ Κίνας και Βόρειας Κορέας. Βρίσκεται μέσα σε μια καλδέρα στην κορυφή του ηφαιστειογενές βουνού Πέκτου, τμήματος της οροσειράς Μπεκντουντέγκαν και της οροσειράς Τσάνγκμπαϊ. Βρίσκεται εν μέρει στην επαρχία Γιάνγκανγκ-ντο της Βόρειας Κορέας, στις 42.006°N 128.057°E και εν μέρει στην επαρχία Τζιλίν της βορειοανατολικής Κίνας. Η καλδέρα που περιέχει τη λίμνη του Παραδείσου δημιουργήθηκε από την έκρηξη του βουνού Πέκτου το 946 μ.Χ. Το βουνό κι η λίμνη είναι εκεί και περιμένουν όλους εμάς τους μικρούς κόκκους της άμμου να τα εξερευνήσουμε κι ύστερα να πετάξουμε με το φύλλο μας ψηλά ώσπου να μας χάσουν από τα μάτια τους οι θαρραλέοι άλλοι.