Το γάλα χυμένο πάνω στο τραπέζι. Κανένας δεν νοιάστηκε. Στο πόδι όλοι καλοκαιριάτικα από τις εφτά το πρωί. Να ευχόμαστε να μην είναι αλήθεια. Ο Παπαδάκης επιβεβαιώνει την εγκυρότητα της είδησης με εκείνη να χορεύει μέσα στο ιβουάρ νυχτικό της την τελευταία της μελωδία. Ευτύχισε άραγε ποτέ; Αδιάφορο για το αδηφάγο κοινό που δεν προσπάθησε αρκετά για την απάντηση. Τώρα μόνο δάκρυα. Τα πιο πολλά για τις κόρες που δεν θα ξανά είναι ποτέ μικρές. Θα μεγαλώσουν μέσα σε μια νύχτα και θα φυτρώσουν στο κεφάλι τους άσπρα μαλλιά κι ευθύνες. Η Αλίκη έφυγε. Η Αλίκη δεν έφυγε ποτέ.
Το κορίτσι χορεύει κι αυτό. Χωρίς ιβουάρ νυχτικό. Μα με την ίδια λαχτάρα. Κορδωμένο πάνω στην πλαστική καρέκλα κρατάει στο ένα χέρι ξεχαρβαλωμένη σκούπα και στο άλλο την κάσκα της γιαγιάς. Διατείνεται πως θα γίνει ηθοποιός κι όλο και κουνάει το μαλλί του πέρα δώθε. Πότε τραγουδάει. Πότε παρλάρει. Πότε βαυκαλίζεται στον καθρέφτη του χωλ. Το κομμωτήριο της γιαγιάς συγγενεύει με την κουζίνα οπότε σε κάθε φιγούρα ή πόζα το κοινό εναλλάσεται. Πότε ο παππούς που τσιμπάει κανέναν κεφτέ και πότε η πελάτισσα που στεγνώνει την μπούκλα. Πορτοκάλια μέσα από την μπλούζα και γεράνι στο μαλλί. Η μικρή νομίζει πως μεγάλωσε μα όχι. Η Αλίκη ακόμα ζει.
Ανυπόφορες ημέρες και νύχτες ατέλειωτες. Ερημιά. Νύχτα που θα την διαδεχτεί ημέρα ίδια με την χθεσινή και πάλι από την αρχή. Η κόρη μεγάλωσε και δεν έγινε. Δεν έγινε τίποτα. Έγινε απλά μεγάλη. Καναπές, τηλεόραση, ημίμετρες ηδονές για να μπορεί να υπάρχει. Θλίψη. Ξαφνικά η Αλίκη στο κάδρο. Το γάλα χυμένο και πάλι στο τραπέζι. Δεν την νοιάζει. Της ανοίγει η όρεξη για κεφτεδάκια σαν εκείνα του παππού. Της μυρίζει καλοκαίρι και γιασεμιά και οξυζενέ νούμερο 30. Γέρνει το κεφάλι δεξιά. Κάπου είχε ένα πλαστικό λουλούδι από τις Απόκριες. Το ανασύρει. Μαζί και δυο κοτσίδια. Τα ξεροψημένα μάγουλα της Κατερίνας όταν πουλάει ψάρια στην αγορά. Τα σπίτια των ινδιάνων φτιαγμένα με καλαμωτές στο χωριό. Το κεσέ με το γιαούρτι στην μούρη του Πίπη. Τα πλαστικά πιάτα της μαμάς που μυρίζουν ρώσικη και βραστό αυγό. Την Μανταλένα πάνω στον γάιδαρο της. Ίσως κι ένα φιλί στο μέτωπο. Από ποιον δεν θυμάται. Η Αλίκη απέναντι της χαμογελά.
Info tip: Τα πιο παράξενα -κι όμορφα- όνειρα τα έκανα ενώ με σκέπαζαν αστέρια ουρανού διάφανου. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνα τα όνειρα. Μόνο πως τα βράδια που τα έβλεπα είχε δροσιά. Πάντα. Τα πόδια μου ήταν ξεσκέπαστα και τρεχάτα. Τα μαλλιά μου ξέμπλεκα κι ανένταχτα. Η κοιλιά μου ποτέ χορτάτη μα ούτε κι η επιθυμία μου. Πριν κοιμηθώ προσευχόμουν παιδικές προσευχές και από το ραδιόφωνο ακουγόταν το νανούρισμα του Λοϊζου.
Το κορίτσι χορεύει κι αυτό. Χωρίς ιβουάρ νυχτικό. Μα με την ίδια λαχτάρα. Κορδωμένο πάνω στην πλαστική καρέκλα κρατάει στο ένα χέρι ξεχαρβαλωμένη σκούπα και στο άλλο την κάσκα της γιαγιάς. Διατείνεται πως θα γίνει ηθοποιός κι όλο και κουνάει το μαλλί του πέρα δώθε. Πότε τραγουδάει. Πότε παρλάρει. Πότε βαυκαλίζεται στον καθρέφτη του χωλ. Το κομμωτήριο της γιαγιάς συγγενεύει με την κουζίνα οπότε σε κάθε φιγούρα ή πόζα το κοινό εναλλάσεται. Πότε ο παππούς που τσιμπάει κανέναν κεφτέ και πότε η πελάτισσα που στεγνώνει την μπούκλα. Πορτοκάλια μέσα από την μπλούζα και γεράνι στο μαλλί. Η μικρή νομίζει πως μεγάλωσε μα όχι. Η Αλίκη ακόμα ζει.
Ανυπόφορες ημέρες και νύχτες ατέλειωτες. Ερημιά. Νύχτα που θα την διαδεχτεί ημέρα ίδια με την χθεσινή και πάλι από την αρχή. Η κόρη μεγάλωσε και δεν έγινε. Δεν έγινε τίποτα. Έγινε απλά μεγάλη. Καναπές, τηλεόραση, ημίμετρες ηδονές για να μπορεί να υπάρχει. Θλίψη. Ξαφνικά η Αλίκη στο κάδρο. Το γάλα χυμένο και πάλι στο τραπέζι. Δεν την νοιάζει. Της ανοίγει η όρεξη για κεφτεδάκια σαν εκείνα του παππού. Της μυρίζει καλοκαίρι και γιασεμιά και οξυζενέ νούμερο 30. Γέρνει το κεφάλι δεξιά. Κάπου είχε ένα πλαστικό λουλούδι από τις Απόκριες. Το ανασύρει. Μαζί και δυο κοτσίδια. Τα ξεροψημένα μάγουλα της Κατερίνας όταν πουλάει ψάρια στην αγορά. Τα σπίτια των ινδιάνων φτιαγμένα με καλαμωτές στο χωριό. Το κεσέ με το γιαούρτι στην μούρη του Πίπη. Τα πλαστικά πιάτα της μαμάς που μυρίζουν ρώσικη και βραστό αυγό. Την Μανταλένα πάνω στον γάιδαρο της. Ίσως κι ένα φιλί στο μέτωπο. Από ποιον δεν θυμάται. Η Αλίκη απέναντι της χαμογελά.
Info tip: Τα πιο παράξενα -κι όμορφα- όνειρα τα έκανα ενώ με σκέπαζαν αστέρια ουρανού διάφανου. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνα τα όνειρα. Μόνο πως τα βράδια που τα έβλεπα είχε δροσιά. Πάντα. Τα πόδια μου ήταν ξεσκέπαστα και τρεχάτα. Τα μαλλιά μου ξέμπλεκα κι ανένταχτα. Η κοιλιά μου ποτέ χορτάτη μα ούτε κι η επιθυμία μου. Πριν κοιμηθώ προσευχόμουν παιδικές προσευχές και από το ραδιόφωνο ακουγόταν το νανούρισμα του Λοϊζου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου