Ενθάδε ζήσε

   Μωσαικό. Οι πατούσες ξυπόλυτες στον μακρύ διάδρομο δροσίζονται μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού. Διάδρομος σκοτεινός. Ενισχύει την αίσθηση δροσιάς αυτός ο τεχνητός ίσκιος. Οι παλάμες ακουμπούν στους φιστικί τοίχους -που θυμίζουν απρόσκλητα το καθολικό γηροκομείο της γιαγιάς Μαρίας- και παγώνουν όσο μπορούν τα ιδρωμένα δάχτυλα. Στο βάθος φως. Από ένα  δωμάτιο με ξύλινο κρεββάτι και λευκά σεντόνια. Από πάνω ριχτάρι κεντητό. Κομοδίνα. Δύο. Ντουλάπα με κλειδί μα πάντα ξεκλείδωτη -για να μπορεί η γύμνια σε κάθε προδοσία να ντύνεται εγκαίρως- και καθρέφτης πάνω από την συρταριέρα ολοσκάλιστος. Ένα εικονοστάσι δεξιά. Πόσες προσευχές έχει ακούσει αλήθεια; Πόρτα λευκή με τζάμι διάφανο. Απο 'κει έρχεται το φως.
   Αυτόν τον διάδρομο τον περπατάει μια ζωή. Δεν είναι τυχαίο που ξέρει και δεν σκοντάφτει μες στο σκοτάδι. Αλλά και να σκοντάψει ξέρει από που να πιαστεί. Με το που ανοίγει κανείς την πόρτα στα δεξιά ένας καλόγερος. Στα πρώτα της μπουσουλήματα άκουγε την μητέρα της να την προειδοποιεί γι' αυτόν κι όσο μεγάλωνε και καταλάβαινε τον εαυτό της -ρητορική κατάφαση- περίμενε να ξεπεταχτεί από τον τοίχο παπάς με ράσα και να ψέλνει. Μέχρι που της το ψιθύρισε ο παππούς στο αυτί ένα μεσημέρι κι άλλο δεν τον περίμενε πια. Αριστερά μπρεζέρα και τραπεζάκι με τηλέφωνο. Μεγάλη συρόμενη πόρτα κι από πίσω σαλόνι. Άλλη πόρτα και τουαλέτα. Απέναντι κουζίνα. Δωμάτιο κι άλλο δωμάτιο και στο βάθος το φως.
   Η εξώπορτα άφησε με το κλείσιμο πίσω της, το πρώτο εκκωφαντικό μπαμ πριν λίγες ώρες.. Δυο χέρια την κρατούσαν  αγκαλιά και δυο άλλα την σταύρωναν. Να' ναι καλότυχη. Στο τραπεζάκι εξ αριστερών υπήρχε γλυκό του κουταλιού κυδώνι. Για τις μοίρες. Οι πόρτες του σπιτιού ήταν ολάνοιχτες και έμπαινε ήλιος από παντού. Χαρά μεγάλη. Έπειτα τα δυο χέρια την ακούμπησαν κάτω. Τα άλλα δυο συνέχισαν να την σταυρώνουν. "Αυτός ο διάδρομος είναι δικός σου" της φώναξαν και έφυγαν. Στην αρχή μπουσούλησε. Μετά περπάτησε κρατώντας τους τοίχους για να στηριχτεί και τώρα  δεν χρειαζόταν στήριγμα άλλο πια -σ´ αυτόν τον διάδρομο ώρες ώρες φιλοξενούνται οι πάντα επίκαιρες ψευδαισθήσεις άλλωστε- και τα χέρια παίρνουν την χρησιμότητα της δημιουργίας. Ο καιρός περνάει. Πότε έτσι πότε αλλιώς. Μόνη παραφωνία ο παππούς που κάποτε  της ψιθύρισε την αλήθεια για τον καλόγερο και τώρα πια κοιμόταν ύπνο βαθύ. Τι κρίμα που δεν θα μάθαινε καμιά καινούργια αλήθεια.
   Μυρίζει γιασεμί από το παράθυρο και κοκκινιστό στην κατσαρόλα από το σπίτι. Η κοπέλα συνεχίζει να περπατάει και να χουρχουρίζει. Ακούγονται παιδιά από την πλατεία και φλιτζανάκι ελληνικού καφέ ν' αναποδογυρίζεται. Μια τηλεόραση παίζει αφιέρωμα στον Ξυλούρη. Δυο που τσακώνονται κι ύστερα φιλιώνουν. Εντός της οικίας. Ραδιόφωνο που παίζει τα μεγάλα λαϊκά ή Πρωτοψάλτη με τα μωσαϊκά. Φτιάχνει αντίστοιχο σκηνικό στα δικά της. Πιο 'κει ένα πάτωμα που κλαίει μαζί της. Ένα περιστέρι καλεί ένα άλλο. Γράμματα ριγμένα στο χαλάκι. Άνθρωποι στο σαλόνι, στην κουζίνα, εντός της. Αγαπημένοι.
  Ένα βήμα κι άλλο ενα βήμα. Ψηλαφίζοντας τις ημέρες τις μια μια. Αναπνέοντας πότε στα σκοτεινά και πότε λουσμένη από ήλιο. Σ' έναν διάδρομο μακρύ. Κάθε βήμα και μια ημέρα. Μπροστινό. Πλαγιαστό. Οπίσθιο. Χορευτικό ή έρπον. Βήμα. Μέχρι  το λεπτό να διαδεχτεί το άλλο λεπτό. Μέχρι να πιεί και να ξανα πιεί και να πει "ποτέ ξανά" και να ξανά πιεί ποτήρι γεμάτο κρασί. Δεν βιάζεται να φτάσει στο δωμάτιο με την διάφανη πόρτα. Μόνο που θέλει μέχρι να φτάσει ν´ ακούσει όσα πιο πολλα φλιτζανάκια του καφέ ν' αναποδογυρίζονται, τα δυο δωμάτια αριστερά της να' χει δει τι έχουν μέσα και να γίνει ένα θάυμα το γιασεμί να μυρίσει και τον χειμώνα. Όταν θα πιάσει το πόμολο του φωτεινού δωματίου θα κοιτάξει τον μακρύ διάδρομο που περπάτησε. Ένα μεσημέρι καλοκαιριού ζεστό. Ξυπόλυτη. Θα χαμογελάσει στις μοίρες γιατί τώρα πια είναι σίγουρη οτι γνωρίζει κάθε σπιθαμή του. Αν τον περπατούσε από την αρχή, ακόμα και με μάτια κλειστά, δεν θα έπεφτε. Θα ανοίξει την πόρτα του δωματίου. Θα χαμογελάει πάλι.  Το κρεββάτι έχει επιγραφή "ενθάδε κείται" από πάνω.


Info tip: Το νόημα της ζωής είναι η ίδια η ζωή.