Τα κλειδιά στο χέρι, το κινητό, πορτοφόλι και μια ζακέτα για την ψύχρα. Που ακόμα κι αν κάνει καύσωνα εσύ θα την ρίξεις ούτως ή άλλως στους ώμους σου για να νιώσεις ακόμα πιο επιρρεπής στη νύστα που σε γυροφέρνει εκείνη την ώρα. Ειδικά στις μεταμεσονύκτιες προβολές. Χαλαρώνεις στην καρέκλα. Βυθίζεσαι μέχρι εκεί που μπορείς να φτάσεις. Γέρνεις το κεφάλι στον συμπαθητικό διπλανό σου -αν δεν υπάρχει ενδιάμεσο τραπεζάκι για τα παρελκόμενα- και κάποιες φορές φτιάχνεις δικό σου φινάλε. Με μάτια κλειστά που ονειρεύονται. Σινεμάδες.
Δεν θυμάμαι πια ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε θερινό. Πολύ πιθανόν να ήταν εκεί γύρω στα δεκαπέντε, στο λύκειο. Θα ήταν κι αυτό της μόδας. Σαν τον φραπέ με Baileys, τα δίπατα παπούτσια, τις γαλάζιες σκιές πάνω από το μάτι και τα κοντά μπλουζάκια. Η δυναστεία του Beverly Hills 90210. Τόσο δυνατή επιρροή που ακόμα θυμάμαι το νούμερο και δεν χρειάστηκε να το γκουγκλάρω. Αυτό κι αν είναι σπουδαίο. Μερικές μνήμες μας φοράνε ακόμα σιδεράκια και δένουν τα παπούτσια τους στην στάση του λεωφορείου, κρατώντας το πεντοχίλιαρο σφιχτά στη χούφτα για να μην το χάσουν. Η ταινία αρχίζει μόλις παιχτούν τα προσεχώς. Προλαβαίνουμε.
Βουτυράτο φρεσκοψημμένο γνωστό έδεσμα μπαίνει στα ρουθούνια δυο τετράγωνα πριν φτάσεις. Έχει έρθει η σειρά σου πια στο ταμείο και το σαλάκι νομίζεις θα στάξει πάνω στο πεντάευρω που σπρώχνεις διακριτικά στην κοπέλα. Φυσικά έχεις πάει μέρα "δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός". Αυτά είναι τα καλύτερα! Συνήθως μαλώνεις με την φίλη ή τον φίλο για το ποιος θα πληρώσει για την ταινία και συνήθως -πάλι- τα βρίσκετε στα ποτά μετά. Καλοκαίρι, cocktail σε ταράτσα στο Μοναστηράκι και μετά σβήσιμο με μπύρα στα παγκάκια του Λυκαβηττού. Ξημερώματα. Αθάνατο βράδυ twenty something. Στα παγκάκια του Λυκαβηττού δε, θα κάνεις και την ανάλυση του έργου. Με αφορμή τόσο τα εν κατακλείδι της ταινίας όσο και το απέραντο φωτισμένο "πόσο μικροί είμαστε" της Αθήνας μπροστά σου, θα φιλοσοφήσεις για την ομορφιά της ζωής και θα αγκαλιαστείς με τον τύπο δίπλα σου. Σαν ταινία με την Julia ή την Jenifer ένα πράγμα. Χωρίς τις υγρές ματάρες της μιας ή τα "εγώ δεν τα πετυχαίνω ποτέ σ' εμένα" μαλλιά της άλλης αλλά με όλο το συναίσθημα που απαιτείται να έχει μια πρωταγωνίστρια. Η ταινία αρχίζει.
Μυρωδιά νυχτολούλουδου ανακατεμένη με κρέμες σώματος. Κάποιος φοράει ακόμα old spice τρεις θέσεις πιο δίπλα. Αέρας φωνάζει με θράσος για σουβλάκι, καρπούζι με φέτα ή απλά νοτισμένη άμμο από θαλασσινό νερό. Η ταινία αρχίζει. Ένα χέρι κρατάει σφιχτά το δικό σου. Η πιο παράξενη ελευθερία που γεύτηκες ποτέ. Πάλι η νοτισμένη άμμος στην μύτη σου. Σήμα κατατεθέν του παραδείσου. Λείπουν οι φοίνικες και η αιώρα. Τα αστέρια -ευτυχώς- τα έχεις πάνω από το κεφάλι σου. Κάπου μεταξύ Almodovar και Woody βρίσκεις την αιώρα. Στον Christopher Nolan ανακαλύπτεις τον έναν φοίνικα. Ποιος το περίμενε; Ο Tim παρεάκι με τον μούσο του τον Jonny σου φέρνει κατευθείαν από την Καραϊβική τον άλλον. Συνέρχεσαι λίγο μέχρι που ο Harry Potter σε μεταμορφώνει σε χαβανέζα και πια έχεις μεταφερθεί τελείως στο παράδεισο. Διάλλειμα.
Με την επιστροφή στην καρέκλα έχεις γεμίσει με πολεμοφόδια από το κυλικείο και τα δυο σου χέρια. Κανένας παράδεισος δεν έχει για πάντα ειρήνη. Μικρές μάχες με το παγωτό μηχανής να λιώνει στο στόμα σου και τα πατατάκια αριστερά σου και δεξιά σου να παίζουν ορχηστρική μουσική από τα Βαλκάνια. Συμφωνικό χάος. Αυτό κι αν έχει ομορφιά. Τώρα πια αναζητάς διακαώς το νυχτολούλουδο να ανακατέψει την μυρωδιά του με την αλοιφή για τα κουνούπια. Το νυχτολούλουδο είναι ακόμα εδώ. Παράδεισος once again. Η ταινία είναι μεταγλωτισμένη και της δένεις τα κορδόνια που σέρνονται στα χαλίκια. Μαμά τελειώνει;
Όσο κοιμόμουν πάνω στο μπράτσο του συμπαθητικού διπλανού μου είδα ένα όνειρο. Είδα λέει το χέρι που με κρατούσε σφιχτά να έχει γεράσει. Όπως και το δικό μου χέρι. Γύρω μου μύριζε ναφθαλίνη και λεβάντα. Μα πάνω από όλα νυχτολούλουδο. Πάντα νυχτολούλουδο. Είδα δυο πλάτες κοντά πολύ κοντά η μία με την άλλη. Είδα άσπρα μαλλιά και καφετί ρούχα. Είδα μπροστά τους μια οθόνη μεγάλη να φωτίζει τα άσπρα τους μαλλιά και να τα κάνει ασημένια. Είδα στην οθόνη να γράφει "that's all folks". Καλοκαίρι. Σε ένα θερινό σινεμά. Μια Κυριακή βράδυ. The end.
Tip:
Ό αγαπημένος μου θερινός κινηματογράφος είναι το Cine Αρκαδία της φωτογραφίας. Ανακαλύψτε τον.
Δεν θυμάμαι πια ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε θερινό. Πολύ πιθανόν να ήταν εκεί γύρω στα δεκαπέντε, στο λύκειο. Θα ήταν κι αυτό της μόδας. Σαν τον φραπέ με Baileys, τα δίπατα παπούτσια, τις γαλάζιες σκιές πάνω από το μάτι και τα κοντά μπλουζάκια. Η δυναστεία του Beverly Hills 90210. Τόσο δυνατή επιρροή που ακόμα θυμάμαι το νούμερο και δεν χρειάστηκε να το γκουγκλάρω. Αυτό κι αν είναι σπουδαίο. Μερικές μνήμες μας φοράνε ακόμα σιδεράκια και δένουν τα παπούτσια τους στην στάση του λεωφορείου, κρατώντας το πεντοχίλιαρο σφιχτά στη χούφτα για να μην το χάσουν. Η ταινία αρχίζει μόλις παιχτούν τα προσεχώς. Προλαβαίνουμε.
Βουτυράτο φρεσκοψημμένο γνωστό έδεσμα μπαίνει στα ρουθούνια δυο τετράγωνα πριν φτάσεις. Έχει έρθει η σειρά σου πια στο ταμείο και το σαλάκι νομίζεις θα στάξει πάνω στο πεντάευρω που σπρώχνεις διακριτικά στην κοπέλα. Φυσικά έχεις πάει μέρα "δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός". Αυτά είναι τα καλύτερα! Συνήθως μαλώνεις με την φίλη ή τον φίλο για το ποιος θα πληρώσει για την ταινία και συνήθως -πάλι- τα βρίσκετε στα ποτά μετά. Καλοκαίρι, cocktail σε ταράτσα στο Μοναστηράκι και μετά σβήσιμο με μπύρα στα παγκάκια του Λυκαβηττού. Ξημερώματα. Αθάνατο βράδυ twenty something. Στα παγκάκια του Λυκαβηττού δε, θα κάνεις και την ανάλυση του έργου. Με αφορμή τόσο τα εν κατακλείδι της ταινίας όσο και το απέραντο φωτισμένο "πόσο μικροί είμαστε" της Αθήνας μπροστά σου, θα φιλοσοφήσεις για την ομορφιά της ζωής και θα αγκαλιαστείς με τον τύπο δίπλα σου. Σαν ταινία με την Julia ή την Jenifer ένα πράγμα. Χωρίς τις υγρές ματάρες της μιας ή τα "εγώ δεν τα πετυχαίνω ποτέ σ' εμένα" μαλλιά της άλλης αλλά με όλο το συναίσθημα που απαιτείται να έχει μια πρωταγωνίστρια. Η ταινία αρχίζει.
Μυρωδιά νυχτολούλουδου ανακατεμένη με κρέμες σώματος. Κάποιος φοράει ακόμα old spice τρεις θέσεις πιο δίπλα. Αέρας φωνάζει με θράσος για σουβλάκι, καρπούζι με φέτα ή απλά νοτισμένη άμμο από θαλασσινό νερό. Η ταινία αρχίζει. Ένα χέρι κρατάει σφιχτά το δικό σου. Η πιο παράξενη ελευθερία που γεύτηκες ποτέ. Πάλι η νοτισμένη άμμος στην μύτη σου. Σήμα κατατεθέν του παραδείσου. Λείπουν οι φοίνικες και η αιώρα. Τα αστέρια -ευτυχώς- τα έχεις πάνω από το κεφάλι σου. Κάπου μεταξύ Almodovar και Woody βρίσκεις την αιώρα. Στον Christopher Nolan ανακαλύπτεις τον έναν φοίνικα. Ποιος το περίμενε; Ο Tim παρεάκι με τον μούσο του τον Jonny σου φέρνει κατευθείαν από την Καραϊβική τον άλλον. Συνέρχεσαι λίγο μέχρι που ο Harry Potter σε μεταμορφώνει σε χαβανέζα και πια έχεις μεταφερθεί τελείως στο παράδεισο. Διάλλειμα.
Με την επιστροφή στην καρέκλα έχεις γεμίσει με πολεμοφόδια από το κυλικείο και τα δυο σου χέρια. Κανένας παράδεισος δεν έχει για πάντα ειρήνη. Μικρές μάχες με το παγωτό μηχανής να λιώνει στο στόμα σου και τα πατατάκια αριστερά σου και δεξιά σου να παίζουν ορχηστρική μουσική από τα Βαλκάνια. Συμφωνικό χάος. Αυτό κι αν έχει ομορφιά. Τώρα πια αναζητάς διακαώς το νυχτολούλουδο να ανακατέψει την μυρωδιά του με την αλοιφή για τα κουνούπια. Το νυχτολούλουδο είναι ακόμα εδώ. Παράδεισος once again. Η ταινία είναι μεταγλωτισμένη και της δένεις τα κορδόνια που σέρνονται στα χαλίκια. Μαμά τελειώνει;
Όσο κοιμόμουν πάνω στο μπράτσο του συμπαθητικού διπλανού μου είδα ένα όνειρο. Είδα λέει το χέρι που με κρατούσε σφιχτά να έχει γεράσει. Όπως και το δικό μου χέρι. Γύρω μου μύριζε ναφθαλίνη και λεβάντα. Μα πάνω από όλα νυχτολούλουδο. Πάντα νυχτολούλουδο. Είδα δυο πλάτες κοντά πολύ κοντά η μία με την άλλη. Είδα άσπρα μαλλιά και καφετί ρούχα. Είδα μπροστά τους μια οθόνη μεγάλη να φωτίζει τα άσπρα τους μαλλιά και να τα κάνει ασημένια. Είδα στην οθόνη να γράφει "that's all folks". Καλοκαίρι. Σε ένα θερινό σινεμά. Μια Κυριακή βράδυ. The end.
Tip:
Ό αγαπημένος μου θερινός κινηματογράφος είναι το Cine Αρκαδία της φωτογραφίας. Ανακαλύψτε τον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου