Μισοδιαβασμένα βιβλία ανοιχτά πάνω στο γραφείο. Μολύβια, ξύστρες και γόμες ψυχαναγκαστικά τοποθετημένα στην σειρά δεξιά της κασετίνας και αριστερά του ντοσιέ με τις εκθέσεις. Τα μαθηματικά κρυμμένα στον πάτο των στοιβαγμένων τετραδίων. Στην κορυφή της βιβλιοθήκης λούτρινα απορημένα και μια καρέκλα ζεστή ακόμα από το πήγαινε έλα της βαρεμάρας. Η ώρα οχτώ και κάτι. Τα παιδιά ακούγονται στην πιλοτή που παίζουν κρυφτό ή κάτι τέτοιο. Σε λίγο νυχτώνει μα εκείνα δεν ακούν τα καλέσματα για μάζεμα, πλύσιμο και ύπνο. Είναι αρχές Ιουνίου. Είναι σορτσάκια λουλουδάτα. Είναι πόδια γεμάτα γρατζουνιές. Είναι φίλοι που λένε μυστικά πίσω από τις κολόνες. Μια βέσπα με ζεστή ακόμα την μηχανή μαρσάρει στην ανηφόρα. Είναι καλοκαίρι του '92.
Το κορίτσι ανεβαίνει δυο δυο τα σκαλιά. Πρώτος όροφος. Βγάζει το ιδρωμένο φανελάκι. Πετάει τα πέδιλα από εδώ και από εκεί και τρέχει στο μπάνιο για ολική επαναφορά. Λίγο τα αυτιά να σαπουνιστούν ακόμα και ξέβγαλμα. Πιτζαμάκια σεταρισμένα και άραγμα στον καναπέ. Κανένα παιδί δεν κοιμάται από τις εννιά στην Ελλάδα. Ειδικά το καλοκαίρι. Τα πατουσάκια έχουν ακόμα λίγη σκόνη. Δεν βαριέσαι! Τρίβει με επιφύλαξη το δάχτυλο στον κίτρινο καναπέ της μαμάς. Κανένα ίχνος. Μαζεύεται η οικογένεια. Μαμά, μπαμπάς και αδερφός. Με αυτή την σειρά. Πάντα. Αρχίζει ταινία στην τηλεόραση. Η μαμά δεν θα καταλάβει ότι είναι εννιά και δεν έχει πάει για ύπνο. Ο μικρός παραπονιέται για μάσα. Ώρα είναι. Πλαστικά πιάτα σε όλα τα χρώματα με το κατιτίς τους μέσα. Η ώρα που μαζεύεται η οικογένεια είναι ιερή. Τίτλοι αρχής. Το κορίτσι μου. Η ταινία ξεκίνησε.
Όταν ο Macaulay συνάντησε τον έρωτα της ζωής του άρχισε να τρέχει πίσω από ένα ποδήλατο όλη ημέρα. Ο Thomas και η Vanda γίνονται αδελφοποιτοί, έπειτα φιλιούνται και για να σπάσουν την σιωπή της αμηχανίας λένε τον εθνικό ύμνο δυνατά. Σε μια λίμνη δίπλα. Τίποτα δεν πρόκειται να χαλάσει την ηρεμία της οικογενειακής καθιερωμένης συνάθροισης και τίποτα δεν πρόκειται να θορυβήσει την ζωηρή πατούσα του κοριτσιού που τώρα παιχνιδίζει με τα κρόσσια της μπροστινής πολυθρόνας. Ο μπαμπάς ροχαλίζει ρυθμικά. Η Vanda θέλει να γίνει συγγραφέας και είναι ερωτευμένη με τον καθηγητή της. Είναι έντεκα χρονών.
Έλα όμως που οι μέλισσες τσιμπάνε το αγόρι. Ο μικρός αγκαλιά με το μαξιλάρι έχει χωθεί στην αγκαλιά της μαμάς και κλαίει. Το αγόρι πέθανε. Ο μπαμπάς από τα κλάματα του μικρού ξυπνάει και ανακάθεται στην θέση του. Βήχει για να πάρει φόρα και να πει το κλασικό "ταινία είναι" και να τονίσει "μην κάνετε έτσι βρε παιδιά". Η πατούσα του κοριτσιού έχει ιδρώσει. Το κρόσσι πηγαινοέρχεται για λίγα δευτερόλεπτα μόνο του σαν να θέλει να αντιδράσει στην πολύωρη ταλαιπωρία του. Το κορίτσι της ταινίας κλαίει και αναρωτιέται γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι. Το κορίτσι του καναπέ αναρωτιέται το ίδιο. Δεν κλαίει. Θα κλάψει στο μαξιλάρι της μετά και πιο μετά από το μετά.
Το θέμα με την ενηλικίωση είναι ότι τα μισοδιαβασμένα βιβλία παύουν να μην σε ενοχλούν. Άλλες φορές πρέπει άλλες θέλεις και άλλες μπορείς -ή δεν μπορείς- να τα διαβάσεις μέχρι το τέλος. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δίνεις χρόνο στο εαυτό σου. Για να τα διαβάσει. Κλειστά ή ανοιχτά δεν έχει σημασία. Πρέπει να διαβαστούν και να τοποθετηθούν σε κάποιο ράφι. "Be a thunderstorm" παροτρύνει ο καθηγητής της Vanda τους μαθητές του στο τέλος της ταινίας. Όσο πιο θόρυβο κάνει η καταιγίδα τόσο το καλύτερο. Μέχρι να φτάσει να κάνει τόσο πολύ πια που δεν θα ακούς τα καλέσματα για μάζεμα, πλύσιμο και ύπνο. Όπως κάποτε.
Info tip:
Να μην ξεχάσω να μαζέψω τα μαλλιά μου, πριν βγω στην πιλοτή, για να παίξω μπουγέλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου